Υπό την σκιά του Κορονοιού
Γράφει ο Ευστάθιος Λιακόπουλος
Τον Δεκέμβριο του 2019, το ύψος των κόκκινων δανείων στην Ελλάδα είναι 68 δις €, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 3,4 δις €. Η απόκλιση είναι ακόμη μεγαλύτερη ως αναλογία.
Από τον Δεκέμβριο του 2018 η μείωση των κόκκινων δανείων ήταν μόλις € 13,8 δις ήτοι το 16,87%. Μάλιστα η μείωση προέκυψε με πώληση σε ταμεία € 8,1 δις και με διαγραφή μόλις 4,3 δις ήτοι το 5,25%.
Τα νούμερα από μόνα τους είναι αποστομωτικά και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την αποτυχία των έως σήμερα προσπαθειών αντιμετώπισης.
Ποιος είναι ο λόγος της αποτυχίας;
Η απίθανη ατολμία, καχυποψία, ευθυνοφοβία και αναβλητικότητα των αρμοδίων. Εργαλεία υπήρχαν και υπάρχουν, κώδικας δεοντολογίας, εξωδικαστικός, άρθρο 106 α και β κλπ. Άνθρωποι να τα στηρίξουν και να πάρουν γενναίες αποφάσεις, υπέρ των οργανισμών τους και της οικονομίας συνολικά φαίνεται να μην υπάρχουν.
Στους μηχανισμούς λήψης των αποφάσεων υπάρχει έλλειψη εμπειρίας και αποφασιστικότητας, έλλειψη σταθερής κατεύθυνσης από τις διοικήσεις και προστασίας για να μπορέσουν να επιτελέσουν ένα έργο το οποίο φαντάζει τόσο απλό.
Όλες οι οφειλές των κόκκινων δανείων καλούνται να προσαρμοστούν στα βιώσιμα επίπεδα με δύο βασικούς πυλώνες:
Αξίες ρευστοποίησης και ικανότητα αποπληρωμής.
Αντί να προχωρήσουμε μπροστά με βάσει το νομικό πλαίσιο στριφογυρίζουμε ανάμεσα σε χαρτιά, σε δαιμονολογία κάθε διαθέσιμου εργαλείου, φόβο για τη δουλειά μας, ανησυχία και τελικά ΑΔΡΑΝΕΙΑ. Παράλληλα κυριαρχεί η καχυποψία και η επιθετικότητα, στο ποιος φταίει.
Τι καταφέραμε; Να έρθει και η νέα κρίση να αναμένουμε το 50% των ρυθμισμένων δανείων να έρθει πάλι σε καθυστέρηση και ένα ακόμη ποσοστό έως σήμερα ενήμερων να γίνει κόκκινο. Επίσης να καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα από μια πολύ χειρότερη αφετηρία.
Ποια είναι η ελπίδα με τα νέα δεδομένα; Να αξιοποιήσουμε τα δεδομένα και τα πλαίσια, εξωδικαστικός αρχικά και νέα δομή αναδιάρθρωσης κατόπιν και να λύσουμε το πρόβλημα όχι εις όφελος των επενδυτικών ταμείων αλλά των επιχειρήσεων και των πιστωτών.
Γίνεται αυτό;
Ασφαλώς, αρκεί «να σταματήσουμε να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο», να μη τον πιστεύουμε να είμαστε φοβικοί και να έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Πρέπει οι διοικήσεις των πιστωτών να δώσουν σαφείς κατευθύνσεις στα στελέχη τους και εκείνα να λειτουργούν με βάσει την λογική και το εφικτό.
Σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο, μην εμπιστευόμενοι ο ένας τον άλλο, τελικώς θα οδηγηθούμε όλοι μας στο κενό.
Είναι μια ακόμη ευκαιρία να συνεργαστούμε με σκοπό την μέγιστη δυνατή ανάκτηση οφειλών. Μέγιστη δυνατή δεν σημαίνει απόλυτη, ούτε σημαίνει να ζητάμε παράλογα πράγματα.
Συνεργασία οργάνωση και αλληλοκατανόηση θα οδηγήσουν σε πολύ καλά αποτελέσματα.
