Εν όψει της νέας χρονιάς ας μοιραστούμε ορισμένες αλήθειες που μας αφορούν ως προς την οικονομική μας εξέλιξη. Πάντοτε εκτιμούσαμε και πρεσβεύουμε σε όλη μας την επιχειρηματική δράση, ότι η παράθεση της αλήθειας, παρότι αρχικά κλονίζει, ενίοτε εκνευρίζει ή/και απογοητεύει, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος προς την επίλυση των προβλημάτων όσο μεγάλα και αν είναι αυτά.
Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα, ως παρόν και ένα ακόμα μεγαλύτερο ως μέλλον, λόγω απουσίας στρατηγικής. Η απουσία στρατηγικής πιθανότατα δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας, αλλά σκόπιμη κατάσταση επιβαλλόμενη από τις εκάστοτε πολιτικές δυνάμεις που στόχο έχουν την διαχείριση της εξουσίας. Πάντοτε η θέση της μάζας του λαού στην γκρίζα ζώνη της πληροφόρησης, βοηθά κοντόφθαλμα στην κατάκτηση και τη διαχείριση της εξουσίας.
Ας δούμε το πρόβλημα ως παρόν. Ας εξετάσουμε γιατί οι εταίροι μας ζητούν πλεόνασμα 3,5%. Είναι θέμα κακίας, είναι θέμα επιβολής, είναι θέμα μίσους προς την Ελλάδα που πηγάζει από το φθόνο τους, είναι θέμα σαδιστικών αισθημάτων; ΟΧΙ ασφαλώς.
Το χρέος του ελληνικού δημοσίου είναι περίπου 325 δις. Με βάσει τις αποκαλούμενες από ορισμένους μισητές συμφωνίες, τα περίφημα μνημόνια, για να εξυπηρετήσει φέτος μόνο τους τόκους το ελληνικό δημόσιο πρέπει να καταβάλει περίπου 6 δις. Δηλαδή αυτοί που αποκαλούνται «διεθνείς τοκογλύφοι» τελικώς μας δανείζουν με ένα ετήσιο κόστος περίπου 1,8%. Σε αντίθετη περίπτωση η χώρα δε θα μπορούσε καν να δανειστεί και αν τα κατάφερνε θα το έκανε με κόστος τουλάχιστον τετραπλάσιο από τις αγορές. Δηλαδή θα έπρεπε να καταβάλλει μόνο για τόκους το ποσό των 24 δις περίπου. Δηλαδή 18 δις περισσότερα.
Το ελληνικό δημόσιο έχει συμφωνήσει ότι από το 2018 θα πρέπει να μπορεί να εξυπηρετεί τους τόκους του. Δηλαδή να έχει ως περίσσευμα εκείνο το ποσό το οποίο θα το κάνει να μπορεί να καλύπτει του τόκους. Αν δεν το κάνει αυτό, προφανώς το χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται, αφού θα πρέπει να δανείζεται για να πληρώνει τους τόκους.
Τι είναι λοιπόν αυτό το τρισκατάρατο πλεόνασμα το οποίο οι πολιτικοί μας απεχθάνονται και τόσο αγωνίζονται φαινομενικά ή και πραγματικά να καταρρίψουν; Μα η απλή ικανότητα της χώρας να πληρώνει μόνο τόκους. Προσέξτε δεν έχουμε καν μπει στη λογική να μειώνουμε το κεφάλαιο.
Επομένως η απαίτηση για πρωτογενή πλεονάσματα είναι η απλή αριθμητική λογική ενός στοιχειωδώς λογικού και αξιόχρεου κράτους. Οι δανειστές δηλαδή ζητούν να αρχίσουμε από το 2018 να σταθεροποιούμε το χρέος καταβάλλοντας τους τόκους. Αυτό για να γίνει πρέπει να έχουμε 3,5% πλεόνασμα στο σημερινό ΑΕΠ. Αυτή την αλήθεια ποιος την έχει εξηγήσει στον ελληνικό λαό;
Ποιες είναι οι άλλες λύσεις άραγε; Να προβάλεις ως κράτος, κάτι το οποίο δυστυχώς γίνεται, την λογική να συνεχίσουν οι άλλοι να σε χρηματοδοτούν για να μην πληρώνεις ούτε τους τόκους ή να σου χαρίσουν εις βάρος του δικού τους λαού, του συνανθρώπου σου δηλαδή Γερμανού, Ιταλού, Ολλανδού κ.λ.π. 100-200 δις.
Δηλαδή να επιθυμούμε η/και επιδιώκουμε ως κράτος να αναλάβουν οι εταίροι μας είτε να μας χρηματοδοτούν για να εξυπηρετούμε τους τόκους μας είτε να μας χαρίσουν τα χρέη μας εις βάρος τους. Αυτό δε το χαρακτηρίζουμε αξιοπρέπεια και επιτυχία. Συγχωρήστε με αλλά στο δικό μας μυαλό αποτελεί μια θρασύτατη και απολύτως αναξιοπρεπής στάση. Δε ξέρω πόσοι από τους πραγματικά αξιοπρεπείς συμπολίτες μας, έχουν συλλάβει αυτή την απόλυτα προσβλητική για την Ελλάδα στόχευση.
Το πρόβλημα όπως απεικονίζεται στο παρόν είναι όντως αδιέξοδο; Αν συνεχίσουμε με την ίδια λογική προφανώς. Ποια είναι η λύση τελικά; Μα η δυναμική αντιμετώπιση του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας. Η περίφημη ανάπτυξη…
Το 3,5% του σημερινού ΑΕΠ ως πλεόνασμα, θα μπορούσε να είναι 1% σε ένα ΑΕΠ πολύ μεγαλύτερο. Επομένως η λύση είναι μια. Αφού δούμε την αλήθεια και το μέγεθος του προβλήματος, αντι να παρακαλούμε και να ελεούμε στην αποδοχή των άλλων ότι είμαστε μπαταχτσήδες, να επιδιώξουμε να αυξήσουμε σημαντικά το ελληνικό ΑΕΠ.
Εκεί ερχόμαστε στο στρατηγικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε σήμερα ποια η στρατηγική μας ως χώρα; Η απάντηση είναι θολή. Πάντοτε αναρωτιόμουν το γιατί;
Πλέον επικρατεί μέσα μας η άποψη ότι αυτό συμβαίνει διότι οι ενίοτε κυβερνώντες δεν έχουν το θάρρος να πουν την αλήθεια και να εφαρμόσουν επώδυνα μέτρα. Είτε διακατέχονται από ιδεοληψίες, είτε βλέπουν την εξουσία ως ένα μεθυστικό διάλειμμα διαχείρισης της καθημερινότητας και μετάθεσης των προβλημάτων στους επόμενους.
Η ελληνική οικονομία χρειάζεται απλά πράγματα, τα οποία έχουν εφαρμοστεί από δεκαετίες στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες. Επομένως δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει η γνώση τι πρέπει να γίνει. Μάλλον δεν περισσεύει η βούληση.
Χρειαζόμαστε ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Απαιτείται:
- Ένας ανταγωνιστικότερος μικρότερος, φιλικότερος, αποτελεσματικότερος και σταθερό δημόσιο τομέα. Το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας.
- Ένα σταθερό, δίκαιο και φιλικό φορολογικό καθεστώς.
- Η από-ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας και αντιθέτως η προβολή της ως την μοναδική παγκοσμίως πηγή παραγωγής πλούτου.
- Η διάλυση της γραφειοκρατίας.
- Ένα άμεσο σύστημα απονομής δικαιοσύνης.
- Ιδιωτικές επενδύσεις.
- Μια νέα κουλτούρα πολιτών.
Σημαντικές παραδοχές αλλά απόλυτα εφικτές. Όταν θα συμβούν αυτά τα αυτονόητα δεδομένα, η χώρα θα έχει το ΑΕΠ το οποίο συνάδει με τις δυνατότητες της και τότε η δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους της θα την κάνει μέρος των αγορών δίνοντας βιώσιμη λύση στα προβλήματα που μας μαστίζουν όλα αυτά τα έτη.
Πρέπει βέβαια πρώτα από όλα να μάθουμε να ακούμε αλήθειες και να επιβάλλουμε και στους πολιτικούς μας να μας λένε μόνο αυτές.
Σας ευχόμαστε χρόνια πολλά, καλή χρονιά!!!
Με εκτίμηση
Ευστάθιος Λιακόπουλος
CEO
Business Support Services
